رسوخ کرونا! / امیرعلی مهاجری

درباره هرچیزی که بنویسیم در این ایام گم می شوند، کرونا حتی در دنیای ادبیات هم رسوخ کرده و گویی تمام توان خود را به کار گرفته تا همه چیز را فلج کند.

دیروز در حال شکل دادن کاراکتری روی ورق بودم، پیرزنی بود 70 ساله، با طراوت، جوان دل به همراه اندکی چروک که دیگر در آن سن و سال طبیعی است.

هنگامی که در آخرین مراحل معماری و کاراکتر پردازی بودم ناخودآگاه مجبور شدم او را به دختری 25 ساله با ریه های سالم تغییر دهم. شوخی نیست که، کرونا سن وسال دارها را ممکن است راحت‌تر از پا در بیاورد و تمام معادلات رمان من را برهم بریزد.

یا شاید هم من بعنوان خالق خیلی ترسیده و نسنجیده دست به قلم بردم، و این ترس را به کاراکتر هم انتقال دادم. اصلا اینجوری نمی‌شد، خسته شدم و در انتهای داستان کلا کاراکترها را از بین بردم، دختر 25 ساله قصه هم حاضر به پیش بردن داستان نشد. او خود را قرنطینه کرد و از خانه بیرون نمی آمد. در مقابل خالقش ایستادگی کرد، من هم با لجاجت هرچه تمامتر او را با خط خطی های خودکار سیاه ام از بین بردم.

اینجا رئیس منم، امیرعلی مهاجری، اسفند 98